143. Fr Clobbers

Venlo 1935, Fr Clobbers MA06.08 015

collectie: Museum Anonymus.

Nergens kunnen vinden, deze naam...

142. Faunus von Harenberg

Vandaag werd mij deze foto van Faun gestuurd door een googlelaarster uit Oostenrijk. Zij las in blog 70 voor het eerst over het overlijden van onze (en haar) goede vriend Faun. Na een briefwisseling bleek ik haar toch te kennen.

Het is een mooie foto gestuurd door een fotografe die de popscene en de bijbehorende sterren in Amerika en elders fotografeerde. Faun hield niet van pop/rockmuziek, zo ken ik hem niet, maar hij was altijd op party's te vinden. Toch meen ik dat ik deze foto eerder heb gezien. Misschien had hij er een stapeltje van laten afdrukken voor zijn fans. De foto zal ergens eind jaren vijftig, begin jaren zestig gemaakt zijn. Misschien woonde hij nog net in Den Haag, voor hij vertrok naar New York. Hij noemde zich toen al Faun (of Faunus). Hij ontwierp aanvankelijk hoeden voor vrouwen en gaf ze de merknaam 'Faunus'. Later werkte hij bij een antiquariaat en veilinghuis Sotheby's als manierismekenner. Hij verhuisde met zijn wergever mee naar San Fransisco maar kwam alleen terug en vond werk als reisleider (zie blog 70). Faun's zuster was een bekend model en droeg zijn hoeden natuurlijk. In Haagse kringen hadden ze veel succes. Zijn jong overleden eerste vrouw zette ze in elkaar. Faun kwam met zus en ouders na de oorlog terug uit Indie; tijdens de bezetting was Faun te oud om bij zijn moeder te mogen blijven en werd hij door de Japanners samen met zijn vader in een kamp gevangen gehouden. Zijn vader werd ondanks dat hij een Duits diplomaat was gevangen gezet omdat hij voor Nederlandse kant had gekozen en een Nederandse vrouw had getrouwd.

Faun bewaarde een foto waarop je hem, als je goede ogen hebt, als kind kon zien in een Lederhose tussen misschien wel duizend andere kinderen (allen in Duitse klederdracht) die uitgenodigd waren voor een Duitse dag in Batavia. Aan het eind van zijn leven sprak Faun graag over de tempo doeloe (en ach, wat jammer) dat die tijd met baboe en al voorbij was. Nauwelijks iets aardigs over de sixties and seventies in New York; behalve over zijn vriend Charles.

141. Pastrami

Bij een Pastrami sandwich horen een paar stevige augurken; typisch Joods oorspronkelijk uit Roemenie vandaar die Italiaans klinkende naam al schijnt het woord uit het Jiddisch te komen. Origineel van schapenvlees maar dat krijg je nergens; ook bij Katzs niet (hier geserveerd 'on rye' op foto met soda blikjes maar op een Kaiser roll (zie ronde foto) of een bacquette komt ook voor. Coleslaw erbij en soms met 'sauerkraut'). Zo is het met die originele recepten: eigenlijk bestaan die niet en evolueren ze met de mensheid mee. Als je helemaal teruggaat naar de oorsprong moet het mammoetvlees of mensenvlees zijn; terug is niet moeilijk maar we moeten verder.

In mijn tijd nam ik vaak een broodje warm vlees (niet zoals Silvia Witteman vandaag beschrijft in de Volkskrant met champions en ui) in de Hunkerbunker in Arnhem; het was zo geregeld dat snackbars na sluitingstijd van de cafe's nog een uur open (Arnhems: 'los') waren. Ik weet niet of die tent echt zo heette en natuurlijk gaat het om iets totaal anders dan Pastrami. Warm vlees was daar van zelfgebraden rollade en het werd geserveerd met hete pindasaus over een opengesneden vloerkadet. Er werkten -voor die tijd- twee zwaargewichten en die deden on-Hollands royaal. Als je er geen pindasaus over wilde kreeg je mosterd (zo aten ze het zelf) en die kwam niet in zo'n dom papieren verpakking maar je kreeg een echte mosterdpot voor je neus; zo'n Keuls potje met een dekseltje met uitsparing voor een lepeltje. Of die broodjes warm vlees zijn niet meer dezelfde als toen of ik hou er niet meer van. Nu ben ik dol op Pastrami al zijn er weinig adressen waar je het krijgen kan. Op het Amsterdamse Weesperplein (waar de Wibautstraat geen Wibautstraat meer heet) zit een gewone zaak waar ze het goed doen maar de hippe malle tenten kunnen het niet nalaten om raar te doen met rucola, tomaat, olijfolie etc etc (in plaats van een fijne grote augurk) en dat gaat echt ten koste van de pastrami; geen vooruitgang dus. Ze denken misschien dat Pastrami Italiaans is... of ze denken helemaal niet en doen maar wat.

Waar kijken we trouwens liever naar: deze broodjes of die waterportretfoto's van blog nummer 140?

140. Alex ten Napel

De Duitse fotograaf Thomas Ruff (leerling Dusseldorf akademie van fotografenpaar Bernd en Hilla Becher) is de grote grondlegger van de frontale portretfotografie afgedrukt op reuzenformaat; dat was in het begin nieuw en indrukwekkend: elk puberpuistje en facialhaartje scherp. Hij zou op het idee zijn gekomen door 'emotieloze' politiefoto's uit de jaren zeventig (RAF). Het aantal navolgers is niet te tellen. In Nederland is Rineke Dijkstra er beroemd mee geworden.

De Duitser Roland Fischer kwam begin jaren negentig met een serie modellen die hij liet poseren in rimpelloos water (Californische zwembaden). Er is nog een fotograaf die furore maakt met modellen in het water. Hij heet Alex ten Napel. Zou Ten Napel het werk van Fischer kennen? Fischer en Ten Napel zijn toevallig allebei geboren in 1958 -Rineke Dijkstra is van 1959- (De vrouw is van Roland Fischer; het kind van Alex ten Napel).

Plagiaat en naaperij zijn natuurlijk van alle tijden -maar meestal 'hangt iets gewoon in de lucht'- en is ook nuttig etc etc maar los daarvan signaleren we duidelijk een nieuwe tendens: vroeger maakten de reclameboys (de 'ten Napels' zeg maar) er iets beters van dan kunstenaars (de 'Ruffs' en de 'Fischers'. Technisch knapper, verleidelijker en slimmer. Dat is nu niet meer zo. Kunstenaars zijn nu in de uitvoering van hun ideeen veel sterker geworden. U zou de foto's van Roland Fischer (vooral zijn monniken zijn indrukwekkend) in werkelijkheid en niet op internet moeten zien; 'Penthouseperfection'.

139. Villagrande

Wie zin heeft in een lekker potje damestafelvoetbal zal naar Frankrijk moeten. Deze foto werd onlangs genomen door een medewerkster van Villagrande -vakantiehuizen in Frankrijk, Italie en Spanje- die niet alleen oog heeft voor comfortabele badkamers en fraai gelegen optrekjes maar ook voor opvallende culturele details. Kijk, daar ga je nou voor op reis: om iets te zien wat je nog nooit gezien hebt.

Zoiets blijft hangen. Dat er geen warm water was in het bidet; soit...

www.villagrande.nl

138. Tom Byron

Wie het bedacht had weet ik niet meer maar ik zag enkele jaren geleden in een galerie een Franse homo-erotische zwart-wit film uit de jaren zestig die onder handen was genomen door een hedendaags kunstenaar. Deze film was bewerkt tot iets buitengewoon grappigs. Het idee was eenvoudig. Alle sexscene's had hij eruit geknipt. De film speelde zich af in het Louvre op de afdeling Klassieke Oudheid. Uiteraard stonden de Griekse Adonissen centraal en was het een komen en gaan van knappe jonge kunstminnaars die met de suppoost zijkamers inslopen.

Onlangs zag ik een zeer aardige en spannende film met de veelzeggende titel 'Private Teacher 1983' (zie foto). Het gaat over een jongen die meer geinteresseerd is in twee buurvouwen (stewardessen) dan in zijn huiswerk. De film is opgenomen in Los Angeles en heeft natuurlijk door zijn lage budget en hoog pornografisch karakter een cult-film gehalte. Wat maakt deze film zo aardig? Misschien is het zuiver nostalgie... maar het is vooral de tijdgeest die we herkennen van TV-series (Charley Angels, Starsky and Hutch) in combinatie met porno. Het weglaten van de sexscenes uit deze film zou jammer zijn. Ik zou zeggen: geen geknip of geplak, niets meer aan doen.

Foto: Kay Parker en Tom Byron (Private Teacher is, in nogal schokkerige beelden, te zien op internet). Byron was in deze film 22 jaar oud maar had het uiterlijk van een puber. Byron -ware naam: Thomas Taliaferro (1961, Houston Texas) heeft als regisseur meer dan 70 films op zijn naam staan.