459. Carta Presta

Net als hun namen zijn de mooiste beeldjes verloren gegaan. Anonieme beeldhouwers die werkten met papier mache. Kerststalletjes, dorpskerkjes, optochten.... Misschien is Jan Schoonhoven nog het verst gekomen om naam te maken met papier mache. (hij begon met dierentuindieren als speelgoed voor zijn zoon)  In Italie waren het vaak banketbakkers die in hun vrije tijd voor deze of gene beeldjes maakten van Carta Presta. Met lak en vernis wist men keiharde deklagen te maken (in het oude China werden zelfs helmen van papier mache gemaakt!).

458. 'The mind already knows'

Betsy Ross (1752 - 1836) toont haar zelf genaaide (de eerste!) Amerikaanse vlag aan George Washington.  

Jasper John 'Flag' 1954 (107 x 153 cm)

“The American flag is something “the mind already knows,” zei Johns. 

(Alaska en Hawai hoorden toen nog niet tot de VS) 

457. Meest gehangen posters

Veertig/vijftig jaar geleden was 'Terrasje bij Nacht' (1888, Vincent van Gogh) het meest populair in de Nederlandse huiskamer. De meeste mensen kozen voor een formaat ongeveer de helft van het origineel (81 x 65 cm.)    

De afgelopen jaren lijkt deze Rode Roos van IKEA (100 x 140 cm.) op de eerste plaats te staan. 

Meest verkochte poster ter wereld: Farrah Fawcett (Corpus Christi 1947 - Santa Monica 2009) Ryan O'Neal schonk haar rode badpak (1976) 

aan het National Museum of American History in Washinton. 

456. Ernest Van den Driessche (de man in de reus)

met dank aan Paul Snoek 'De man in de reus' (pseudoniem van: Edmond Andre Schietekat, Sint Niklaas -B-1933 - 1981) opgetekend uit de mond van de schilder Ernest Van den Driessche: (Eine -B- 1894-1985)

'Niemand in mijn lange loopbaan heeft me ooit iets gevraagd over mijn beroep. Niemand kent het of heeft ooit kunnen vermoeden dat mijn beroep er een is waar men zijn brood mee kan verdienen en gelukkig zijn.
Alle carnavals, optochten, bloemencorso's en ommegangen zijn mij bekend. Ik ben namelijk de man die de reus draagt. En zo noemt men mij, want een naam heb ik niet.
Waar is de tijd? Men noemde mij de man die de reus draagt.
De man in de reus is verantwoordelijk voor de goede naam van de reus. De faam van een reus valt of staat met de wijze waarop hij gedragen wordt. En een reus draagt men met waardigheid.
Ze begrijpen niet dat de reus dragen nog iets anders betekent dan een last optillen en ermee rondlopen, gelijk een os of een ezel. Men zou even goed kunnen informeren bij een koorddanser, een sabelslikker of een messenwerper en vragen hoe hij het doet. Ze snappen eenvoudig niet dat een reus dragen veel meer inhoudt dan het draagwerk.
Een reus moet drijven en zijn kleed moet lichtjes met de zoom de grond raken en dit alles zonder horten of stoten. Statig, evenwichtig en stabiel, als liep de reus op wielen, zo moet dat geschieden.
De tijd van de goede reuzen is voorbij.
Ik zou liegen als ik zou beweren dat reuzen dragen moeilijk is. Het is in elk geval geen kwestie van spieren. Het is kennis. Ondervinding.

Elke reus heeft zijn eigen gebreken, maar ook zijn voordelen, zoals huizen, zoals mensen, en daar moet de drager mee rekening houden.
Iemand die de reus draagt is geen gewichtheffer. Het is een kwestie van medevoelen met de reus. Weten hoe hij wil gedragen worden. Men moet hem vertolken.

Wat men voelt in een reus. De last? Nee, na twee minuten is men dat vergeten, het is de eenzaamheid. Men moet opgewassen zijn tegen het urenlang gekooid zijn in het muffe binnenste van een reus. Er is weinig lucht en geen licht. De drager strompelt uren voort in een enge, besloten cel, verplicht de cadans te volgen, wat er ook moge gebeuren. Maar naarmate de tijd verstrijkt, wordt men stil. Het is gek, maar nergens heb ik mij ooit zo geheel alleen gevoeld als in een reus. Men zou er goed kunnen bidden, denk ik.
En als de stoet ontbonden wordt op een verlaten plein komt het moeilijkste moment van de dag. Voorzichtig kruip ik vanonder de reus en adem eens goed in en uit. Dan komt de weemoed. Het verdriet.
Niets ter wereld geeft mij zo een gevoel van verlatenheid als de ontbinding, het definitieve einde van de stoet.
Ze vinden me vreemd, dat voel ik aan, maar niemand valt me lastig. Misschien draag ik iets van de reus in mij, dat grote, dat zwijgende en boezem vrees in. Misschien draag ik de reus na de stoet onzichtbaar verder. Of ben ik de reus?'

geschilderd door Ernest Van den Driesse 

455. De Dolle Generaal

Kerstfeestverlichting in de Haagse Fahrenheitstraat toen (?) geschilderd en nu gefotografeerd.. Dateren van een schilderij kan een erg leuk karweitje zijn. Die 'De Dolle Generaal' (nog net leesbaar links vooraan boven de ingang) is natuurlijk geen naam van een winkelketen en men verkocht er zeker geen kanonnen. Nee, het is een filmtitel. ('The Inspector General' met Danny Kaye) uit 1949. De auto's zijn ook een naoorlogs van voor 1960.
We zien hier een omslag van FILM CLASSICS, Geweldige strips! Nu is het 'verstrippen' van een boek weer hip. 'Lees feestelijk, groei geestelijk'; dat was de leus.

454. Tentakelerotica: octopus topdier 2013

Achteraf hebben we vaak spijt van voorspellingen die we vergeten zijn vast te leggen. De octopus zullen we in de nabije toekomst vaak tegenkomen. (De uil is uit!) Als multitasker, als droomminnaar (in Japan een apart genre (shokushu goukan): 'tentakelerotica') en: in een nieuwe modieuze vormentaal; zeer geschikt in 'symbolistische' jugendstil... de zeebodem komt sowieso weer helemaal terug. Wat er de laatste tijd allemaal ontdekt wordt op grote diepten... enfin: de octopus dus.
museum anonymus neemt een duik in haar depot maar komt niet verder dan een aquarium, daar moeten wij het mee doen... De foto komt van Wiki.

453. Kokhalzen om witte pensen met rozijnen?

Vanavond witte pensen met rozijnen bij de hutspot of Zuid- Nederlands: hutsepot Zie de worsten op de vitrinekast naast de bloedworst (ook 9.99 euro per kilo) op een minimarkt op zondag (9 december 2012) in Antwerpen (de twee overige foto's zijn vlakbij de kraam genomen op dezelfde regenachtige dag). 
Natuurlijk zijn wij nieuwsgierig naar witte pensen; het woord is mooi en het klinkt voor velen waarschijnlijk om te kokhalzen. Echter: streekproducten dreigen te verdwijnen en als de streek het zelf laat afweten en liever pizza eet, kan de rest van de wereld z'n mouwen uitsteken en even doorbijten om een de smaak van Antwerpen en de Kempen te doorgronden. Want de mensen willen wel streekproducten maar alleen als ze het lekker vinden... en dat is niet de bedoeling; daarmee ben je geen ware cultuurredder. Vroeger moest je soms iets eten omdat het moest. Dat is verleden tijd. (mede omdat de scherpe kanten uit het eten zijn weggekweekt). Leers of hardleers, je moet het leren waarderen.

Wat zijn pensen?
'Witte pensen worden sinds jaar en dag verbonden met zwarte pensen, maar zijn een totaal ander product. Witte pensen zijn wit omdat er voor de bereiding geen varkensbloed wordt gebruikt. In sommige streken hebben de witte pensen groene spikkeltjes door toevoeging van onder meer peterselie, bieslook of marjolein. In de Antwerpse Kempen zijn de witte pensen werkelijk hagelwit. Groene kruiden worden er niet gebruikt. 

Sinds het begin van de jaren 1900 maakt de familie Vandecruys er deze hagelwitte pensen. Het recept is nog altijd ongewijzigd. Voor de samenstelling worden wit brood, melk en ei geweekt. Mager varkensvlees en varkensbuik wordt gemengd en gekruid met zout, peper, foelie, koriander, nootmuskaat en gember.  Het geweekte brood en het vlees worden gemengd, gemalen en afgevuld in varkensdarmen. Na het koken worden de pensen kort afgekoeld in ijswater. De witte pensen van Vleeswaren Vandecruys hebben een uitgesproken foelie- en muskaatnootsmaak en leunen daardoor nauw aan bij de smaak van de Antwerpse pensen. Ze hebben een vrij stevige structuur zonder droog te zijn.'

ZWARTE PENSEN
De zwarte pensen van Slagerij Vandecruys zijn bekroond tot officieel streekproduct. Ze worden al sinds 1900, vier generaties lang, op dezelfde manier gemaakt. Net zoals dat vroeger in de plaatselijke boerderijen het geval was, wordt varkenskopvlees en spek gebruikt, gemengd met brood, bloed, peper, zout, piment en muskaatnoot. Het varkensvlees wordt afgekookt, gemengd met brood en bloed, vervolgens fijngemalen, afgevuld in varkensdarmen en gekookt.

WITTE PENSEN Ook de witte pensen van Slagerij Vandecruys dragen voortaan de stempel van streekproduct. Het recept is sinds 1900 nog altijd ongewijzigd. Voor de samenstelling worden wit brood, melk en ei geweekt. Mager varkensvlees en varkensbuik wordt gemengd en gekruid met zout, peper, foelie, koriander, nootmuskaat en gember. 

452. 100% Duchamp en 100% watervrije pisbak

Omdat reclame op deze blog voortdurend wisselt (en binnenkort weleens zou kunnen verdwijnen; na 'zorgvuldige analyse' of wat ze eigenlijk bedoelen bij gebrek aan publiek -terwijl dat bij kunst juist de bedoeling is-) heb ik onderstaande reclame vastgelegd die onder blog 451 verscheen omdat ie zo grappig (en knap gevonden!) is. Er zit ergens een reclameverkoper tevens Duchampkenner goed op te letten; niks geen algoritme.

overigens reclame inkomsten bij dit blog 'anonieme kunst' tot nu toe: 19.77 euro. er wordt pas uitbetaald boven de 70 euro (als ik het goed begrijp). Wat kost eigenlijk een zeldzame Duchamp uit een goed jaar? Waar praten we over?

Watervrije Urinoirs

100% watervrij en 100% milieuvriendelijk

www.uridan.nl

451. Marcel Duchamp als ster met staart

'Smaak is de grootste vijand van de kunst.' zei Marcel Duchamp. Ongetwijfeld beschikte hij zelf over een fijne neus van oordelen en dat heeft toch wel iets met smaak te maken. Zijn voorkeurslijst van collega's is bepalend geweest voor kunstwereld. Van Brancusi tot Picasso er staat geen naam op die niet meer bekend is; hun werk hangt op de beste plekken. Waarschijnlijk had hij zijn eigen naam niet op de lijst gezet. Niet alleen zijn werk is nog steeds van grote invloed, tijdens zijn leven werd er naar hem geluisterd.
'Ik heb mezelf gedwongen om tegenstrijdig te zijn om te voorkomen dat ik me ga conformeren aan mijn eigen smaak.'
Altijd gedacht dat Duchamp geschoren ster op zijn hoofd ('Tonsure' uit 1919 foto Man Ray) iets met de vlag van de VS te maken had. Hij zou echter om een komeet gaan... Ik denk aan Stan Laurel als leerling in een klas. 'Wie weet wat een komeet is?' 'Dat is een ster met een staart.' antwoordde Oliver. 'Noem eens een komeet.' vroeg de juf. Stan: 'Lassie!'
Zo'n geschoren ster (of komeet) op je hoofd is bijna een eeuw later hip/modieus te noemen maar voor een tamelijk ijdele man met veel smaak was dat nogal wat.

Tonsure (Marcel Duchamp), 1919 - photo by Man Ray

In 1919 the artist Marcel Duchamp had his head tonsured as a comet with a long tail. Man Ray took the photo, which is signed as a work by Marcel Duchamp

450. Arnon´s Voetnoot

In zijn Volkskrant column 'Voetnoot' getiteld Performancekunst stelt Arnon Grunberg voor om kunstenaars tekeningen te laten maken op asielzoekers zodat zij zo 'hun weg vinden naar musea als performancekunst.' Zij zouden daardoor als cultureel erfgoed bescherming genieten.
Die tekeningen echter lijkt mij niet zo'n goed idee. Als tekening komt je dan als asielzoeker op een ongewenste afdeling terecht want musea zijn tamelijk behoudend als het om indelingen gaat. Hoe zouden zij tentoongesteld moeten worden? Je weet hoe het gaat met een kunstwerk, eerst zet men het   tegen de muur alvorens tot ophanging over te gaan. Zo fijn is het niet om kunstwerk te zijn.

p.s we zien hier een authenticiteitsverklaring van de Italiaan Piero Manzoni uit 1961, de Deense galeriehouder Arthur Kopcke tot kunstwerk verklaard.

449. Meestermatch!

  

Het Rijksmuseum in Amsterdam heeft iets aardigs bedacht (*) voor de bezoeker van de nieuwe website. Rijks Studio... je kunt een Meestermatch vinden bij je favoriete schilderij. Hier mijn eerste match... Bij mijn favoriet (onbekend meisje 'Portret van meisje in het blauw' van Johannes Cornelisz Verspronck, 1641, 82 x 66 cm.) verscheen dit marmeren beeldje.

(*) om je zo lang mogelijk op hun site vast te houden. binnenkort kan je waarschijnlijk een meesterwerk digitaal restaureren; verf/vernislagen verwijderen.... verdoeken....