Pipi is vandaag 65 jaar geworden; dankzij Google moet iedereen dit weten. Inmiddels kennen we de gevolgen van Pipi als rolmodel. Pipi is een, zoals dat heet, ik-gericht personage dat doet waar ze zin in heeft. Dat zou dan uitgerekend in Zweden moeten gebeuren. Volgens mensen die het weten kunnen is er geen land in het vrije Westen waar zo weinig mag en waar de sociale druk zo groot is. In Zweden weet iedereen wat 'het Pipi Langkous-complex' betekent; psychische problemen onstaan door de kloof tussen een idyllische jeugd en een volwassen wereld. (daar moeten de moeilijkste pubers ter wereld rondlopen)
Hoe anders is niet het leven in Duckstad in vergelijking met Smaland in Zweden? Duckstad lijkt de opgroeiende mens beter in informeren hoe de wereld in elkaar steekt dan het leven tussen paarden en piraten.
Het Pipi-rolmodel heeft een generatie gevormd die geboren lijkt om de media te domineren: Halina Reijn (1975), Wende Snijders (1978), Mei Li Vos (1970), Aaf Brandt Corstius (1975), Claudia de Breij en Sylvia Witteman (1965). De lijst Nederlandse Pipi's kan natuurlijk veel en veel langer langer. Of de Pipi's gebukt zijn gegaan onder het PL-complex? Het publiek heeft er kennelijk behoefte aan. We lezen kennelijk liever over, of luisteren naar, de kleine persoonlijke lijdensweggetjes en triomftochtjes, de pieken en de dalen, in hun levens dan over de toestand van de wereld. En als die toestand dan toch het onderwerp is: dan altijd vanuit het eigen perspectief.
De Bedriegertjes'
http://www.coudal.com/moom poster in de serie 'A Visual History of Whispering Imps'. Dante, het zal niemand verbazen en dat is jammer, is een vergeten figuur...
Wie koekeloert op Amerikaanse sites en blogs (zie afbeelding) met afbeeldingen van kunst in de marge, amateur kunst, thriftstore art e.d. ziet grote verschillen met vergelijkbare Nederlandse kunst. Nederlanders zijn wat voorstelling betreft vrij conservatief, beschouwend en houden zich aan de grenzen van de genres en composities. In de VS vind je meer vervreemding en onwezenlijke werelden. De natuurbeleving lijkt daar volkomen anders: een bos in Europa is een vertrouwde plek met een geschiedenis waar je rustig en vredig in kunt wandelen en ontspannen. Een Amerikaan lijkt overweldigd door onbekende krachten en onverwachte bedreigingen. De natuur zelf op beide continenten is niet te vergelijken; dat is de oorzaak maar toch... Er zou eens een tentoonstelling over gemaakt moeten worden.
