Onlangs beluisterde ik 'Happiness is a warm gun' gezongen door John Lennon met de opmerkelijke regel: 'When I hold you in my arms, and I feel my finger on your trigger.'
Wat zou dat kunnen betekenen? Ik herinner me dat Pe Hawinkels (1942 - 1977) ooit deze tekst ontleed heeft. In zijn ultra-korte opstel 'Het pistool als hermafrodiet' (uit: 'ik hau van holland')verklaart hij de symbolische betekenis van het pistool. Althans, hij ziet een nieuwe ontwikkeling. Het pistool staat niet langer alleen voor mannelijkheid en de mannelijke geslachtsdelen maar daarnaast blijkt het pistoolschot zelf symbool te staan voor het vrouwelijk orgasme. ('trigger' = kittelaar)
Hawinkels vindt steun voor zijn idee 'pistool als hermafrodiet' in een citaat uit 'In Praise of Older Women' van Stephen Vizinczey in het hoofdstuk 'On Happiness with a Frigid Woman'
hij vindt de regel: 'You men are all vain monkeys. You don't enjoy women, you don't even enjoy your own orgasm. The only thing you really want is to make a woman go off with a big bang.'
Hawinkels besluit zijn observatie nuchter 'Dat weten wij alweer'. Ik vraag me af welke richting de loop is gericht als Lennon zingt 'and I feel my finger on your trigger.' Dat het hier niet gaat om herenliefde staat vast. Lennon zingt namelijk: 'not a girl who misses much. tadadiededoela, oh yeah.' Dat 'missen' heeft een aardige dubbele betekenis. Net als een grammafoonplaat zelf: de mogelijkheid om twee kanten te bespelen; een 'grammofoonplaat' was in die tijd een ander woord voor een
bisexueel. Hawinkels kon lekker lullen met zijn scherpe pen. De loop van een pistool is overigens ook aardig vergeleken met een erectie door Mae West. Maar zou W.C. Fields omgekeerd ook tegen de rug van Mae kunnen zeggen (als, maar dan omgekeerd, in de speelfilm My Little Chickadee')en dan vragen 'Is that a gun or are you glad to see me?' Ik denk dat Lennon/Hawinkels te theoretisch waren. Mae was niet het type om veel te missen en W.C. zoop teveel.
Aanvankelijk wilde Pe Hawinkels songteksten schrijven voor Jazz (hij schreef jazzkritieken voor De Nieuwe Linie). Maar er was geen interesse (heb ik me laten vertellen door jazzdrummer en stad/generatiegenoot Pierre Courbois: jazz gaat prima zonder woorden. Hawinkels sleet later zijn teksten aan Herman Brood (zie blog 93) Overigens lukt het Jules Deelder wel om eigen teksten op Jazz te laten klinken maar toen had men daar geen oren naar.
