In een ver verleden, halverwege de jaren ´70 van de vorige eeuw, verscheen in het kader van interessante gastdocenten opeens de componist Simeon ten Holt (1923-2012) ten tonele. (de ABKK (Akademie voor Beeldende Kunst en Kunstnijverheid in Arnhem). Hij liep, vanwege een botbreuk, met een stok, was in het zwart gekleed (coltrui) en droeg een hoed, dat weet ik dan weer wel; een beetje slordig, een beetje morsig, een beetje gevoelig en een beetje kwetsbaar. Wie op het idee kwam om hem te vragen weet ik niet maar de hoofddocent van onze afdeling, Berend Hendriks, was in ieder geval een groot jazzliefhebber (Archie Shepp). Wij luisterden naar John Cale, David Bowie, Roxy Music, Velvet Underground en Eno. Eno vormde een brug tussen popmuziek en moderne muziek etc etc... enfin, wij luisterden soms zelfs naar Philip Glass, Terrey Riley en Steve Reich (...drummings... dat was toch wel het beste). Tijdens een schoolreisje naar de Biënnale van Venetië gingen we met z'n allen naar de vijf uur durende opera 'Einstein on the Beach' van Philip Glass. Het was de tijd van minimal art, fundamentele schilderkunst, concept art... en natuurlijk Francois Morellet, waar Hendriks van hield, die met verschuivende rasters werkte (net als Glass en Ten Holt maar dan dus in beelden met 'moire effect') gelukkig had je ook Bruce Nauman en Ger van Elk kon ook leuk zijn. Zo lag dat toen.
Onze leraren kregen van ons geheime en soms gemene bijnamen. De zeer geliefde Berend Hendriks was 'Hendrix', verschil hoorde je toch niet (zoals: ´Asterix en Obelix´ en vanwege zijn Franse vrouw, huis in Frankrijk en de croissants (met reep chocolade) die hij dagelijks speciaal liet aanrukken door de conciërge. Zijn bijnaam veranderde toen hij een lintje kreeg in 'Ridder Berend'. De bijnaam van de niet roker Peter Struycken was 'De Zware van de Weduwe', (naar
De Erven de Wed. J. van Nelle van de voorgeschreven zware shag) en deze bijnaam had iets te maken met zijn toen pas overleden collega-kunstenaar en geestverwant Ad Dekkers en niets met de Beatrix van de postzegel. ´Zware´ want de door hem felbegeerde kilo's vlogen er aan (hij dronk pure koffiemelk en at gevulde koeken) en een architect uit Apeldoorn, Cor de Wit, heette heimelijk ´Cor Witsche´ (acteur Pipo de Clown) en dan waren er nog een paar bijnamen die ik niet ga noemen. Wij waren vreselijk...
Ook Simeon ten Holt kreeg een bijnaam:
´Diederik Duck´. Hij leek sprekend op de 'beatnik' neef van Donald Duck; een oudere jongere, kalend en toch lang haar die zich licht waggelend voortbewoog. Diederick, die we kennen uit 'het vrolijke weekblad Donald Duck´ sinds 1964, is volgens Wiki een 'beetje maf en heeft vele schriftelijke cursussen gevolgd en gaat vaak met zijn neef Donald beroepen uitoefenen die altijd mislukken door onhandigheid.' Wij konden geen noot muziek lezen maar componeerden toch onder leiding van Simeon. Onze gezamenlijk vervaardigde partituur was genoteerd 'in beeldschrift' op een enorme meters lange rol papier. We hadden allemaal zelf een instrument uitgezocht dat uit niet meer bestond dan hooguit een blikje met een elastiekje of een rasp en piepschuim. Wij tuurden naar de rol met beeldtekens en maakten urenlang ritmische en sferische geluiden. De sfeer was ernstig, devoot, wij durfden niet te lachen; sommigen leken in trance (respect). Er zat natuurlijk totaal geen verband tussen onze beeldende tekens en de geluiden die we voortgebrachten Maar Ten Holt geloofde heilig in de beeldende noten en de mogelijkheden om tot een geheel andere wijze van notatie te komen. Ten Holt zal zijn bijnaam nooit gehoord hebben. De werelden waren toen strikt gescheiden.
Terwijl ik dit schrijf luister ik met een half oor naar de radio,
´Man down´ Rihanna, da´s kras en toevallig... dat moet even harder. Duurt vijf minuten.
Man down.
Diederik: 'Goed dat je het zegt! Ik heb een manier van krant lezen dat 'overslalom' heet. Je vliegt er gewoon door!' Donald denkt: 'Met hem als neef heb ik geen vijand meer nodig!'
Diederik: 'Je moet gewoon tussen de regels lezen! In minder dan geen tijd ben je er door!'
