323. Zwarte Piet in Obdam

Sinds jaar en dag zit in de aanloop naar Sint Nicolaas, Zwarte Piet in een boom in het Westfriese Obdam, zeer schuin tegenover de kerk.

322. Chef Mary en cameraman Jose

Chef Mary verscheen toen ik het recept zocht van creme de marrons op Youtube. 'Hello, I'm Mary and today I'm making....' Mary ziet eruit alsof ze van nature nooit op haar gewicht hoeft te letten en werkt in haar keuken als een turnster op weg naar een Olympische medaille. De combinatie van kale, schone maar wat armoedige werkplek met elektrisch kookplaatje, perfectionisme en bovenal haar Oosteuropese accent maakt het filmpje onweerstaanbaar. Af en toe hoor je de cameraman kreunen van genot. Hij wil proeven maar verstoort haar concentratie. Toch blijft ze in de plooi.

De cameraman ('Hello everybody!', '...Hmmmm Mary, very nice') is vast een stevige Rus, een dankbare goedzak voor wie alle gerechten nieuw zijn. De bofkont is overduidelijk dol op Mary en haar kookkunst. Het liefst duikt hij met camera en al in haar pannetje. Ontroerend en hartverwarmend.

Inmiddels heb ik hen gevonden. Ze hebben een website. Niets Oosteuropa... Ze wonen, zo blijkt, in Monaco, leerden elkaar kennen in Litouwen. Mary schaakt en samen organiseren ze schoonheidswedstrijden. Ik zat er maar een beetje naast.

http://www.youtube.com/watch?v=ENMNM2JRqBo

321. Gesloten liefde?

Duizenden hangsloten zitten vast aan de hekken van de oude brug (Hohenzollernbruecke) over de Rijn in Keulen. We weten er het fijne niet van maar we vermoeden dat het gaat om hangsloten van geliefden want er staan namen in gekrast of gegraveerd. Zoals men vroeger in boom een hartje met pijl en twee namen kerfde.

Naschrift: het vermoeden is juist. Wij wisten van niets (en dat is een schokkende ervaring) maar het is een rage/hype, in gang gezet door 1 of andere film die zich snel over de wereld verspreid. Misschien komt het door het in beslag nemen van messen op vliegvelden dat bomen minter getekend zijn dan vroeger. Wie nu een mes op zak draagt deugt niet. Zelfs z'n vriendelijk Opinel-mes, ooit het symbool van een zomerse picknick, is een wapen geworden.

320. 'Club der Kulturschaffenden' in Leningrad

In Berlijn, in de Jagerstrasse om precies te zijn, staat dit comfortabele, ambassade-achtige gebouw. Hier was ooit een herensociëteit voor industriëlen gevestigd, naar Engels voorbeeld, maar de Russische bezetter gaf het in 1945 aan de 'Bund (volksmond 'Club') der Kulturschaffenden'; de oude club werd voortgezet op de Kurfurstendamm. Nu is het in bezit van de stad Hamburg.

We zien op de foto links een uitgelaten gezelschap cultuurscheppers uit de Jagerstrasse op excursie in Leningrad. De schrijfster Anna Seghers (zesde van links vooraan met hoedje) die lovende woorden schreef over Stalin, staat zo'n beetje op de beste plek. Ik kwam haar naam tegen toen ik iets zocht over Oto Bihalji-Merin en zijn standaard werk 'Die Naiven der Welt' (over naieve kunst). Deze Oto schreef ook 'Begegnungen mit Anna Seghers in fruher Zeit', ter gelegenheid van Ana's 75ste verjaardag in 1975.

Waarschijnlijk zag Oto Anna niet als naief. Na veel omzwervingen keerde de in Belgrado geboren Oto (ontvluchtte Duitsland 1933) weer terug naar zijn geboorteland. Je mag beweren dat volkskunst en naieve kunst de belangstelling trok van zowel links als rechts. Misschien vanuit cultuurpessimisme, ontevredenheid of romantisch geloof in het zuivere en pure, wie weet.

Het aardige is dat de kunstenaars samengebracht in Oto's naslagwerk weinig gemeenschappelijks hebben. Er zitten boeren, arbeiders, fabrieksdirecteuren, dorpsidioten, brave hendrikken en gevaarlijk gekken tussen (en zelfs dubbeltalenten).

(Iets anders: het valt op dat men vroeger ook op jongere leeftijd lange jassen droeg; DDR-confectie in dit geval. Kom daar nu nog maar eens om... we zien ook nog een artistieke baret!)

319. IJsbloemen

Horen zeggen:

'IJsbloemen... kinderen kennen dat niet meer tegenwoordig... Dubbelglas, he?'

Toch wel... bedacht ik me. Niet meer vanuit bed te zien maar wel op vliegtuigramen.