Wie op zoek is naar een nieuwe liefhebberij kan ik van harte aanbevelen: het Frans Symbolisme.
Misschien niet als schoolvoorbeeld maar wel iemand die er tot over z'n oren inzat met bruiloften en partijen: Giovanni Boldoni (1842-1931). Hij portretteerde niet alleen Luisa (hier op foto naast hem zie blog 190) maar ook Robert Montesquiou. De algehele teneur in die kringen: dat impressionische/realistische gedoe daar buiten op het land moet maar eens afgelopen wezen: we gaan naar binnen. De mens is van zichzelf al gek genoeg!
Luisa (vergelijk haar lengte met die van Boldoni) was natuurlijk te rijk en te dominant om in een gat te staan -zoals de fograaf voorstelde- maar aardig is dat de schilder geen problemen heeft om op opvallende wijze zich te verheffen. We lezen hier een paar namen die in de vergetelheid zijn geraakt ondanks de grote rol die ze destijds speelden. Een overzichtstentoonstelling van Boldoni zal misschien tegenvallen maar blij zal ik zijn met een tentoonstelling waarin Boldoni 'in z'n context' is te bewonderen. We zouden naast tijdgenoten, collega's ook kleding, meubels, foto's etc etc moeten zien. Zulke tentoonstellingen zijn er helaas veel te weinig. Een mooi voorbeeld was de tentoonstelling 'Traum und Wirklichkeit' (over het Wenen van 1870-1930) die in 1985 in Wenen te zien was.
(Wie van ouderwetse oorlogen houdt en van foute politici, heeft aan partydier Luisa ook een goeie; haar man (voor korte tijd) was de dandydichter en veldheer Gabriele d'Annonzio.... ('evil' 'selfish and corrupt' resenceerde de New York Times zijn novel ' The Intruder') Aardig detail is ook dat Peggy Guggenheim haar Palazzo aan het Canal Grande in Venetie had overgenomen van deze Luisa)
