Pipi is vandaag 65 jaar geworden; dankzij Google moet iedereen dit weten. Inmiddels kennen we de gevolgen van Pipi als rolmodel. Pipi is een, zoals dat heet, ik-gericht personage dat doet waar ze zin in heeft. Dat zou dan uitgerekend in Zweden moeten gebeuren. Volgens mensen die het weten kunnen is er geen land in het vrije Westen waar zo weinig mag en waar de sociale druk zo groot is. In Zweden weet iedereen wat 'het Pipi Langkous-complex' betekent; psychische problemen onstaan door de kloof tussen een idyllische jeugd en een volwassen wereld. (daar moeten de moeilijkste pubers ter wereld rondlopen)
Hoe anders is niet het leven in Duckstad in vergelijking met Smaland in Zweden? Duckstad lijkt de opgroeiende mens beter in informeren hoe de wereld in elkaar steekt dan het leven tussen paarden en piraten.
Het Pipi-rolmodel heeft een generatie gevormd die geboren lijkt om de media te domineren: Halina Reijn (1975), Wende Snijders (1978), Mei Li Vos (1970), Aaf Brandt Corstius (1975), Claudia de Breij en Sylvia Witteman (1965). De lijst Nederlandse Pipi's kan natuurlijk veel en veel langer langer. Of de Pipi's gebukt zijn gegaan onder het PL-complex? Het publiek heeft er kennelijk behoefte aan. We lezen kennelijk liever over, of luisteren naar, de kleine persoonlijke lijdensweggetjes en triomftochtjes, de pieken en de dalen, in hun levens dan over de toestand van de wereld. En als die toestand dan toch het onderwerp is: dan altijd vanuit het eigen perspectief.
