%2520Clement%2520Faugier%2520-%2520Creme%2520de%2520marrons%2520de%2520LArdeche%2520-%2520250g%2520tin.jpg)
Vroeger kon je in de herfst in Parijs op straat over elke crepe -een dunne pannekoek gebakken op een hete ronde plaat- creme de marrons gesmeerd krijgen. Vooral het behendig opvouwen met een plat mes tot in een driehoekig puntzakje was een lust voor het oog. Die tijd lijkt definitief voorbij, tenminste de crepe is niet uit het straatbeeld verdwenen maar wel dat heerlijke kastanje smeerseltje; nu vraagt vrijwel iedereen om Nutella. Dat is ook erg lekker maar toch minder typisch en herfstig als de pasta van tamme kastanjes; ook bekend als tamme tukkels.
Ik herinner me het zogenaamde knuppelen van tamme tukkels maar al te goed -een dikke tak de boom in gooien want je kon niet wachten tot ze vanzelf vielen-. Ze werden steeds zoeter naarmate je er langer op kauwde maar het verwijderen van het vliesdunne bittere schilletje wat een rotklus. Wij deden het spel 'Heb je weleens een gespikkelde beer gezien?' Dat was natuurlijk een gemeen geintje want als iemand 'nee' zei dan spuugde je de hele troep over hem of haar heen. Dat doen we niet meer. Nu maken we creme de marrons en kijken de kunst af van de charmante Letse kokkin Mary:
