Bij een Pastrami sandwich horen een paar stevige augurken; typisch Joods oorspronkelijk uit Roemenie vandaar die Italiaans klinkende naam al schijnt het woord uit het Jiddisch te komen. Origineel van schapenvlees maar dat krijg je nergens; ook bij Katzs niet (hier geserveerd 'on rye' op foto met soda blikjes maar op een Kaiser roll (zie ronde foto) of een bacquette komt ook voor. Coleslaw erbij en soms met 'sauerkraut'). Zo is het met die originele recepten: eigenlijk bestaan die niet en evolueren ze met de mensheid mee. Als je helemaal teruggaat naar de oorsprong moet het mammoetvlees of mensenvlees zijn; terug is niet moeilijk maar we moeten verder.
In mijn tijd nam ik vaak een broodje warm vlees (niet zoals Silvia Witteman vandaag beschrijft in de Volkskrant met champions en ui) in de Hunkerbunker in Arnhem; het was zo geregeld dat snackbars na sluitingstijd van de cafe's nog een uur open (Arnhems: 'los') waren. Ik weet niet of die tent echt zo heette en natuurlijk gaat het om iets totaal anders dan Pastrami. Warm vlees was daar van zelfgebraden rollade en het werd geserveerd met hete pindasaus over een opengesneden vloerkadet. Er werkten -voor die tijd- twee zwaargewichten en die deden on-Hollands royaal. Als je er geen pindasaus over wilde kreeg je mosterd (zo aten ze het zelf) en die kwam niet in zo'n dom papieren verpakking maar je kreeg een echte mosterdpot voor je neus; zo'n Keuls potje met een dekseltje met uitsparing voor een lepeltje. Of die broodjes warm vlees zijn niet meer dezelfde als toen of ik hou er niet meer van. Nu ben ik dol op Pastrami al zijn er weinig adressen waar je het krijgen kan. Op het Amsterdamse Weesperplein (waar de Wibautstraat geen Wibautstraat meer heet) zit een gewone zaak waar ze het goed doen maar de hippe malle tenten kunnen het niet nalaten om raar te doen met rucola, tomaat, olijfolie etc etc (in plaats van een fijne grote augurk) en dat gaat echt ten koste van de pastrami; geen vooruitgang dus. Ze denken misschien dat Pastrami Italiaans is... of ze denken helemaal niet en doen maar wat.
Waar kijken we trouwens liever naar: deze broodjes of die waterportretfoto's van blog nummer 140?
