119. L. Hummel

Voorlopig weten we niet veel meer dan dat de schilder L. Hummel heet, ongeveer 15 jaar geleden is overleden, een jaar of 80 oud is geworden en uit Heerlen kwam. Hij zou in de jaren zestig/zeventig een bekend 'naief'' zijn geweest.

De vorige eigenaresse van dit schilderij (zie afbeelding links) is een ver familielid van hem die op het punt staat te emigreren naar India. Gisteren hebben we haar bezocht. In haar woonkamer hing een foto (rechts) van Sai Baba -'Wonderen zijn mijn visitekaartje'-; reden van haar vertrek. Er stonden slechts enkele tuinstoelen in haar vrijwel lege gezinswoning met een geheel bestrate voortuin zonder planten; dat alles in de Noordoostpolder. Haar kinderen zijn uitgevlogen. Nu gaat zij zelf. Ze had ook nog een paar dakdragers voor een Nissan Sunny te koop aangeboden op Marktplaats.

http://www.museumanonymus.nl/ is trots op deze nieuwe aanwinst.

118. die neue linie

In zijn bespreking van het boek ’The Bauhaus At The Newsstand/Das Bauhaus am Kiosk’ (VK, 28 augustus 2009 ‘Boeken’) over het blad ‘die neue linie’ vat Bert Vuijsje de mening van auteur Patrick Rossler samen over de vraag hoe het toch mogelijk is dat de Nazi’s dit moderne blad niets in de weg hebben gelegd. Het blad zou ‘als vijgenblad, een liberaal hangbord zijn ten bewijze van de ‘veelvoudigheid in de gelijkschakeling’ die Goebbels nastreefde.
Ik denk niet dat de Nazi's behoefte hadden aan ‘een vijgenblad’. Wat hier aan de hand is –en Vuijstje spreekt de auteur niet tegen- is niet dat het blad af en toe ‘concessies deed’ om het de machthebbers naar de zin te maken om te kunnen blijven bestaan, maar, wat volgens mij het geval is en waar veel aanhangers van het modenisme nog steeds niet aan willen, dat de kwestie veel gecompliceerder en gevoeliger ligt ten nadele van het ‘modernisme’.
Men wil graag het beeld in stand houden: Hitler en de Nazi’s hielden van neo-classisme (Speer) en we gniffelen om Hitlers eigen niet al te vakkundige aquarelletjes van burgelijke smaak. Daar tegenover staat moderne kunst gesymboliseerd in het heilige Bauhaus.
Toch hoeft men maar enkele feiten in ogenschouw te nemen om dit beeld te laten wankelen: een Bauhausarchitect als Fritz Ertl ontwierp concentratiekamp Auschwitz.
Natuurlijk, kopstukken als Mies van der Rohe (ontwierp ooit een monunument ter nagedachtenis van door Nazi’s-voorlopers vermoorde communisten Rosa Luxemburg en Karl Liebknecht) en Gropius vertrokken naar Amerika maar dat wil niet zeggen dat de twee een ‘goede’ stijl vertegenwoordigen. Ze boden hun diensten eerder aan Hitler aan…
Het is een historisch toeval geweest dat er een scheiding is ontstaan in stijlstromingen en opvattingen over modernisme in relatie tot politieke stroming (nationaal socialisme, communisme, liberalisme); wie zich verdiept, zeker in de toegepaste kunsten, dat ‘modernisme’ in werkelijkheid niet werd verbannen of zelfs omarmd. Het besproken blad is daar een voorbeeld van maar er zijn talloze andere voorbeelden.
Interessanter is dat het inzetten van modernisme en abstraheringen als mogelijkheid werd gezien om ‘te ontmenselijken’; om de Holocaust mogelijk te maken maar OOK om een heilstaat op te bouwen.
Ik zou Bert Vuijsje willen aanraden om Nikos A. Salingaros boek ‘A Theory of Archtecture’ te lezen (Umbau Verlag, ISBN 3-937954-07-4). Deze kwestie komt uitgebreid aan bod, het is ook bron voor dit commentaar zie ook Winfried Nerdinger: Bauhaus-Moderne im Nationalsozialismus. Uitgeverij Prestel,

(een geredigeerde versie van deze blog is als ingezonden brief gepubliceerd in 'de Volkskrant' van zaterdag 5 september 2009)

117. Modern

Als er 1 kunstenaar is geweest wiens naam verbonden was met het woord 'modern', dan is het wel Pablo Picasso; de kunstenaar van de Twintigste Eeuw. Wie echter zijn oeuvre op onderwerp bekijkt moet welhaast vaststellen dat hij helemaal niet met beide benen in zijn tijd stond. In tegendeel, zou ik willen zeggen. Zelfs op de Guernica -overigens in opdracht gemaakt- komt geen vliegtuig of exploderende bom voor. Zo zit het schilderij WEL in mijn geheugen; vrouwen en kinderen vol doodsangst in een decor van brandende, instortende gebouwen en overscherende bommenwerpers, zoeklichten en afweergeschut. Maar behalve die vliegtuigen komen ook die gebouwen niet op het doek voor. Misschien zie je al die dingen die er niet zijn door wat je weet over het schilderij -ik vermoed dat ik niet de enige ben-. Wel zien we een electrische lamp; het enige dat naar deze tijd verwijst.

http://www.museumanonymus.nl/ bezit een Piacosso geschilderd door ene v. C. (zeg maar anoniem) dit schilderij in geborduurde versie (zie illustratie) was te koop op marktplaats. Een nageschilderd bekend schilderij verlegt de aandacht naar het onderwerp; even geen Picasso. De makers lijken zich er totaal niet van bewust te zijn dat het de kunstenaar niet zozeer om het onderwerp zelf maar om de uitvoering gaat. Daar stapt de naschilder of borduurder overheen. Voor de kunstminnaar die hier niets van moet hebben, die valt voor Picasso's talent, kan het bevrijdend werken om toch even stil te staan bij de achtergronden van het onderwerp.
In beide verbeeldingen kijken we naar een triest en vermoeid stel. Artiesten die nog even een glas na een voorstelling geven? Van Picasso is bekend dat hij zichzelf als harlekijn afbeelde. De harlekijn was het symbool voor 19e eeuwse artisticiteit. Het stel aan het tafeltje maakt ook een ietwat bange, geisoleerde indruk; we begeven ons op glad ijs maar dat is lijkt me toch wel de bedoeling van Picasso geweest; als een bezetene met ongelooflijke haast de beschaving vanaf de Grieken nog even dunnetjes over te willen doen en te vervolmaken en eigen te maken. Met de beurscrisis van 1929 was het feest in Parijs voorbij en de harde realiteit was dan men genoeg had van het bohemiene artiestenvolkje; de beschermers, de macenassen, waren blut. Nu zitten daar die twee types in een vijandige, vreemde omgeving; het glas smaakt niet en elke hoop dat er nog iets gaat gebeuren is er uitgezogen; ze hebben alleen elkaar nog maar daar doen ze het niet voor.
Deze Cafe-zitters zeggen voor mij iets anders over Picasso dan Picasso zelf, al gaat het om geduldige borduursteekjes en likjes verf van een niet al te handig gehanteerde kwast.

116. Tovenarij

Al zou het Joodse Bruidje zonder handtastelijke man als enige echte overblijven, Rembrandt was groots. Nu is het natuurlijk niet zo dat er alleen schilderijen bij bosjes afvallen van de lijst 'echte Rembrandts'; er komt soms ook eentje bij of er komt er een terug van afgeschreven.

Ooit stond ik oog in oog met 'de Poolse Ruiter' en samen met mijn gezelschap maakte we de grap dat ie niet echt was. 'Kom op! Rembrandt schilderde toch geen paarden?' erg flauw van ons maar een paar jaar later werd die ruiter ineens afgevoerd van de lijst; dan schrik je wel van je eigen inzicht. Gelukkig kwam het werk weer terug op de lijst maar wel werd na rontgenonderzoek ontdekt dat anderen het doek hadden bewerkt om het 'beter verkoopbaar te maken', het paard is volgens paardenkenners eerder 'een knol dat een Amsterdamse brug moeizaam bestijgt' dan een rashengst van een officier. Dat er zoveel meesterwerken worden afgevoerd bewijst ook dat half Amsterdam kon schilderen als Rembrandt. Ik heb het nooit geprobeerd en waarschijnlijk kan ik het niet maar iemand met enig talent en zeer veel ijver zal toch ver komen. Blijft staan dat hij de grondlegger is van een eigen typische stijl.

Een zeer discutabele beweringen is dat een Rembrandt echt minder van kwaliteit wordt als blijkt dat het geen Rembrandt is. Er is zowel veel voor als tegen te zeggen (Ernst van de Wetering is een voorstander die er diep over heeft nagedacht maar, eerlijk is eerlijk, hij verdient er ook zijn brood mee dus objectief is ie niet -en dat mag-.

Het komt erop neer dat we niet mogen uitvlakken dat we ook met onze hersens kijken; dat telt volgens hem ook mee in die optiek. Zo zou het kunnen, om een vreemde vergelijking te maken, dat je onbewust in een verkeerd bed bent beland en toch denkt dat je thuis naast je eigen partner ligt; dan ben je dus niet vreemd gegaan. Ik denk dat dit standpunt niet iedereen zal overtuigen. Omgekeerd: dus als je DENKT dat het een om een echte Rembrandt gaat IS het een echte.

De redenatie doet me denken aan Don Quichot: die priester die de ridder aan zijn verstand wilde brengen dat hij lijdt aan waandenkbeelden en gelooft in tovenarij. 'Die scheerkom op uw hoofd, waarvan U zegt dat het een gouden helm is.... etc etc' Quichot: ' Zie je nu wel dat het een gouden helm is! Want als u net als ik een gouden helm zou zien, dan steelt U hem, daarom is er hier sprake van tovenarij. Dat U er een scheerkom in ziet bewijst het; tovenarij bestaat wel degelijk en beschermt mij.'

Naar mijn idee zou de priester Don Quichot ook niet hebben kunnen ovetuigen met: 'Probeer die helm dan eens te verkopen voor de prijs van een gouden helm...' Quichot zou de helm voor geen goud hebben willen verkopen; dat is niet des ridders.

Overigens is het denkbaar dat er echte Rembrandts zijn die Rembrandt signeerde met 'Ferdinand Bol.' Zo vreemd gedacht is dat niet want Rembrandt verkocht ook schilderjen van Bol. Kwam een klant de zaak van Van Reijn binnen: 'Zeg Rembrandt, doe mij toch maar liever een Bol.'

Het ene 'Joodse Bruidje' komt uit de collectie van http://www.museumanonymus.nl/ de ander: uit de collectie van Het Rijksmuseum, Amsterdam.

Tovenarij in het spel of niet: de afgebeelde 'Man met de Gouden Helm' goldt lange tijd als een echte Rembrandt. De kleine Poolse garde officier komt uit de Frick collectie was 'adieu' maar is nu door Van de Wetering binnengehaald als verloren zoon.

115. Ondankbaar

Dorus Rijkers (1847-1928), zeeman en mensenredder, werd in de jaren twintig gekozen tot populairste Nederlander.
De fotorealistische prent met de bebaarde man met pijp en zuidwester heeft jarenlang in vele huiskamers gehangen; buiten Den Helder weten weinigen dat het om een persoon met geschiedenis gaat.

Haringvisser Dorus Rijkers heeft op de roeiboten van het NZHRM-reddingstation Nieuwediep vele mensenlevens gered. Het verhaal, zo lezen we op de website vernoemd naar Dorus, gaat dat hij van geen van de drenkelingen ooit iets heeft ontvangen, ook niet toen hijzelf geen cent te makke meer had; geen geld, geen dankwoordje. Niets; slechts enkele medailles kon hij uit armoede verkopen. Ook is bekend dat hij een weduwe trouwde met zes kinderen. Theodorus kwam na een goed verlopen reis op haringvangst in een vrolijke bui uit het café. Op de hoek van de straat zag hij een weduwe voor haar winkeltje staan. Zij had zes kinderen waarvan ze de jongste van acht maanden op haar arm droeg. Dorus maakte een praatje met haar en gaf het kind een cent voor zijn spaarpot en zei: "t Zou mij niks verwonderen als ik je vader nog eens werd !" "Ga nou deur" zei de weduwe, maar Dorus wist wat hij wilde. "As 'k de sjouw krijg, kom 'k eens bij je" zei Dorus. De 'sjouw' is de verzekeringspremie die uitgekeerd werd als een schip dat aan de grond zat geholpen werd. Maar het kon vaak jaren duren voordat die uitgekeerd werd. Maar Dorus had geluk. Een week later kreeg hij zijn sjouw, acht en dertig guldens. Met een half flessie pons en een pond allerhande ging hij direct op aanzoek. En werd op zijn drieëntwintigste de tweede vader van zes kinderen, waarvan de oudste zoon al 18 jaar was. Een paar jaar later werd hij Opa. Toen noemde heel Den Helder hem "Opa" en dat is altijd zo gebleven.'

Minstens 500 mensen gered. Misschien waren U en ik er niet geweest zonder de heldenmoed van Dorus.

Noot: Geen idee wat Pons en Allerhande toen betekende... Is Pons misschien jenever?

Als borduurwerk kom ik zijn portret vaak tegen, ook als prent, maar nooit nageschilderd. Waar zich het origineel bevindt van deze prent, is mij niet bekend.

De twee schilderijen met reddingsboot komen uit de collectie van http://www.museumanonymus.nl/

114. Wraak van Vincent?

Een reproductie van Van Gogh's 'Terrasje bij nacht' was lange tijd, in de jaren zestig en zeventig, de nummer 1 hit in de Nederlandse huiskamer. Er is ooit een documentaire gemaakt (onvindbaar) over mensen die er eentje thuis hebben. Het ging de makers om wat volgens deze mensen de bedoeling van de schilder en de inhoud van dit doek en wat zij er zelf in zagen. De een zag 1 doffe ellende, de ander een warme, menselijke gezelligheid; dat was te verwachten maar toch aardig om bevestigd te krijgen. Goed idee; waard om weer te vertonen of om weer eens uit te zenden.

Uiteraard heeft Vincent er zelf ook iets over gezegd in een brief aan zijn zus Wil maar dat hoef je natuurlijk niet voor zoete koek te slikken; wel enkele feitelijkheden zoals dat hij hier ter plekke in de nacht heeft geschilderd dus zonder tekeningen vooraf en nog meer wetenswaardigs.

In dezelfde brief an zijn zus schrijft hij nog iets, iets van algemenere strekking: 'Wij hebben behoefte aan vrolijkheid en geluk, aan hoop en liefde. Hoe lelijker, ouder, slechter, zieker, armer ik word, des te meer wil ik mij wreken met krachtige, goed gerangschikte, schitterende kleuren."

Of hebben schuilen er achter deze woorden een bedoeling speciaal bedoeld voor zijn zus?

Vreemd dat we deze reproduktie zelden of nooit meer ergens tegenkomen; niet meer aan de wand maar ook niet meer in inboedels.

Reprodukties van bekende schilderijen zijn niet meer in de mode, behalve groot afgebeeld als tentoonstellingsposter. Het moet voor veel museumbezoekers een teleustelling zijn om te zien dat originele werken veel kleiner te zien dan op posters. De gemiddelde afmeting van schilderijen is enorm geexplodeerd; hand in hand met de prijzen, zou ik bijna willen beweren.

112. Vrouw

De Zigeunerin van Frans Hals WORDT VERVOLGD

Links: uit de collectie van het Louvre, Parijs.

Rechts: uit de collectie van http://www.museumanonymus.nl/ MA.0604.013 25 x 22 cm, geschilderd op paneel. collectie museum anonymus gesigneerd: Henk Kok