476. DSB bank

De domeinnaam DSB Bank (Dirk Scheringa Bank) wordt binnenkort geveild (evenals museum.eu maar eu is geen succes gebleken) Meubelfabrikanten die de eenpersoonsbank nieuw leven willen inblazen: hier volgt een tip. De Solo Bank. lees blog 135

gevonden op marktplaats:  "Mooie eenpersoonsbank 20 euro"

'Man op bank' beeld van Duane Hanson ooit in het bezit van DSB bank geveild voor 2.9 miljoen euro in september 2012. (maar dan heb je er wel een man bij)

475 Wie, wie, wie? Louis Royer!

Wie was Louis Royer? Hij werd geboren in Mechelen (1793) en stierf in Amsterdam (1868) en vereeuwigde veel BN'ers in 3D. Nu totaal vergeten maar toen de bekendste beeldhouwer van zijn tijd; vandaar de bijnaam ´Canova van Nederland´. Hij werkte met marmer en brons maar Rembrandt (beeld op Rembrandtplein in Amsterdam dat toen Botermarkt heette) goot hij in ijzer. Waarom ijzer en geen brons? Het waren arme tijden en gietijzer was/is veel goedkoper dan brons. Er zijn veel schildersbuurten maar nauwelijks beeldhouwersbuurten. Uitzondering: Deventer. Daar ligt de Louis Royerstraat tussen de Charlotte van Pallandtlaan en de Adriaen de Vrieslaan. Tsja, als je Rembrandt niet in brons giet dan wordt er geen laan maar een straat naar je vernoemd (mag je nog blij zijn) hoewel dat even veel kost.

 Louis Royer is toevallig ook een (vrij onbekend) merk cognac. Op afbeelding hieronder gegoten in een classicistisch model fles (dezelfde stijl waartoe men de beeldhouwer uit Mechelen rekent; da's toevallig!). Als je op afbeeldingen Googlelt 'Louis Royer' wemelt het van de sterke drank! Wie we natuurlijk wel kennen is Joseph Guy, Neerlands meest gedronken voordelig geprijsde cognac bekend van 'wie, wie, wie' Joseph Guy! Reclametekst uitgesproken door Jan Brusse ('Hier Parijs, hier Jan Brusse') Joseph Guy wordt gemaakt bij Royer. 

P.S. Louis Royer was naast beeldhouwer mede-oprichter van Arti et Amicitiae en directeur van de Rijksacademie in Amsterdam. 

474. Marcel Duchamp vond melk in Nederland lekker

Het model melkfles in 1968 toen Marcel Duchamp in Nederland was.

473. Melkbus 2

1 van de 5 resultaten op zoekwoord 'melkbus' in de collectie van museum anonymus.

melkbus beschilderd door Jurgen

472. Melkbusnostalgie

Melkbusmonument, kunstenaar: E. van Heck, in Rouveen 

Rouveen (gemeente Staphorst) De plaatselijke melkfabriek was tot 1998 de laatste in Nederland die melkbussen accepteerde. 

zoals het ging voor de komst van melktanks...

uit de collectie van museum anonymus

Een deel van de collectie van museumanonymus is waarschijnlijk gemaakt in de jaren '50, '60 en '70 van de vorige eeuw. Behalve een te achterhalen naam ontbreekt vaak ook een datering. Deze schilderijen hebben kennelijk geen interesse kunnen wekken en daardoor zijn ze beland in kringloopwinkels, rommelmarkten of op marktplaats; ze zijn beland in het afvalputje van onze cultuur waar genoemd museum het van moet hebben. Waarschijnlijk gaat 90% de afvalcontainer in. 

Men koopt 'voor de lijst'. De eigenaren zijn onlangs gestorven of vertrokken naar een verzorgingshuis. De waarde is nihil, men schuift er niet mee aan bij tussen Kunst en Kitsch. 

In genoemde periode veranderde het platteland ingrijpend, we weten er alles van; schaalvergroting EEG... Het woord nostalgie (uit het Grieks: nostos = terugkeer en algos = droefheid, pijn, lijden) had 40/50 jaar geleden geen negatieve bijklank maar was actueel. Gepensioneerden schilderden de wereld zoals zij die gekend hebben en de 'insiders' waren ontroerd. 

Men legt er tegenwoordig graag de nadruk op dat het 'toen' niet altijd rozengeur en maneschijn was. Nostalgie is natuurlijk van alle tijden en wie zegt dat men onbewust niet kan verlangen naar een tijd vol ellende? Wat opvalt is dat nostalgie geen thema meer is in de kunst, ook niet in de amateurkunst. De aandacht is verschoven naar een eigen persoonlijk leven maar niet naar een maatschappij of ambachtelijke bedrijvigheid.

Dat maakt de aandacht voor het sluitstuk of de onderkant van de kunst niet minder interessant. De tijdgeest komt daarin vaak beter naar voren dan in de professionele of academische/officiële kunst waar de aandacht al snel naar de maker gaat. 

Maar we blijven oplettend en kritisch: amateurkunst is niet altijd beter en mooier dan 'echte' (dure) kunst! (wordt vervolgd) 

471. Faith Ringgold

Grappig, door een afbeelding te zoeken bij het woord 'tar beach' (blog 470) vond ik de illustratie voor mijn vorige blog. Die afbeelding ziet er natuurlijk erg leuk uit. Toen ging ik kijken bij afbeeldingen en op de naam Faith Ringgold. Ringgold maakt, zo werd al snel duidelijk, 'verhalende quilts'. Ze is in Nederland totaal onbekend maar in de VS is haar werk is opgenomen in vele museale collecties (MOMA, Guggenheim etc etc).
Zo jammer dat we hier in Nederland nooit iets te zien krijgen in onze musea op dit gebied. Niet van Ringgold, niet van iemand iets.

470. Pleimuiden en tar beach

Oud-Rotterdammer Willem 'Bill', begon een nieuw leven in Amerika waar hij als zeeman ooit was aangemeerd, ik meen in de haven van New York, de stad waar hij zou blijven wonen. Hij bevoer de wereldzeeën en sprak levendig over de havens die hij in zijn jonge, na-oorlogse, jaren, aandeed. Zo sprak hij eens over Pleimuiden.... Waar lig dat, Bill? 'De Engelsen zeggen Plymouth...' Zijn taalgebruik was bijna vooroorlogs, hij sprak over 'gaalons' (ipv engelse 'gallons') en California en Mi-a-mi, uitgesproken op z'n Nederlands. Dat was in zijn tijd doodnormaal.

Bill was nagenoeg blind. Hij hield van veel vogels en van veel planten. Op het dak van het appartementengebouw (tar beach) waar hij woonde, had hij een groen paradijs geschapen; waarschijnlijk zwaarder dan toegestaan. 

Op die plek vroeg ik of hij de tijd wist. 'Als je die kant op kijkt... daar moet ergens een klok zijn.' Hij wist dat zijn buren altijd 'daar' ergens naar een gebouw keken met een klok. Kerken waren daar niet hoger dan de enkels van andere gebouwen dus daar heb je niets aan. Ik zag van alles maar geen klok. 'Een mens kijkt niet met zijn ogen maar met zijn hersens.' Daar zit iets in; hij was niet dom.
Als ik de klok wel eerder had gezien dan had ik al een beeld in mijn hersens gevormd; dat maakt het zoeken gemakkelijker. Natuurlijk is daarbij een gezond oog noodzakelijk maar we kijken inderdaad vooral met onze hersenen.
Vroeger ging het verhaal dat 'natuurmensen' (eskimo's in dit verhaal) die nog nooit een foto hadden gezien totaal niet 'begrepen' wat ze zagen. Ze zouden 'niets' zien op een foto. Ik geloof dat niet. Waar je wel veel ervaring voor moet hebben is: naar films kijken. Als je zelden of nooit een film ziet begrijp je niets van het verhaal dat de beelden vertellen. Dat een kunstwerk voor zich spreekt is mooi gedacht maar helaas kan dat niet. museumanonymus doet alsof dat wel kan. Kunst maken met een naïeve instelling heeft beeldschone resultaten opgeleverd. Helaas moet die zeggingskracht met je hersens 'leren waarderen' (volkszanger Martin Morero -voorheen bierdrinker- over wijndrinken).

469. Jim Shaw / Thrift Store Paintings

Jim Shaw Thrifstore Paintings Museum Anonymus overweegt een studiereis naar deze tentoonstelling in Newcastle (Engeland). Alle Nederlandse museumdirecteuren zouden daar naar toe moeten. De collectie van Museum Anonymus gaat een glorieuze toekomst tegemoet!
uiteraard volgt een uitgebreid verslag.
interview Jim Shaw

468. Zonnegod (in Apeldoorn?)

Ooit zag ik deze man  Herman Poole Blount (Sun Ra) optreden in Orpheus (Apeldoorn). Wat herinner ik me van deze charismatische legende? Dat zijn band meer leden telde dan dat er toeschouwers waren en dat ik niet eerder zo iets raars gehoord had. Hij had een flinke reis achter de boeg (ook ik maak er maar een grapje van): hij kwam van Saturnus (Wiki: 'Alabama, 1914') Sinds 1993 is hij dood. Over zijn optreden destijds in Apeldoorn (ergens tussen 1969-1974) kan ik zo 1, 2, 3 niets vinden, laat staan beelden of geluid. Apeldoorn toch? Ik weet het bijna zeker al wist ik toen niet altijd goed waar ik was (heeft niets met drank/drugs te maken). Herman, zo lees ik, 'gebruikte' niet. Wel waren er goddelijke vibraties in Apeldoorn dankzij Sun Ra; dat is beter/mooier. 

467. Ilse de Lange en Mike Kelley

Voorspelling: Als straks Ilse de Lange jurylid is van The Voice of Holland (geen mirakel) dan wordt ze geplaagd met haar Saksische tongval. Wie wil er niet in het thiem (team) van Ilse...

 

Over het leven van Mike Kelly (nu een overzichtstentoonstelling in SM Amsterdam) valt niets  te voorspellen: hij is dood. Hij zat in de band Destroy all Monsters (psychedelische punkrock met Sun Ra invloeden) met o.a. Jim Shaw (ja, die van de aan Museum Anonymus verwante schilderijencollectie 'Thrift Sore Paintings' nu te zien in Newcastle) Maar over de kunst waarvan hij een voorman is geweest wel: het sterk autobiografische/therapeutische genre waarvan de wieg in Californië stond, is op z'n retour en zal plaatsmaken voor een periode waarin kunstenaars niet alle aandacht voor zichzelf opeisen want zo'n prettig is dat niet.  

Mike Kelley 'Memory Ware Flat' 2000

Ziet de nieuwe kunst er dan ook anders uit? Neen! Dat hoeft niet. Aardig is dat Kelley's  collage's/assemblages lijken op wat de Nieuwe Realisten maakten in de jaren zestig (Arman, Spoerri, Henderikse) veertig jaar eerder maar met geheel andere bedoelingen. Zelfde werk, andere strekking. Dat Kelley een eind aan zijn leven heeft gemaakt geeft zijn werk, naar mijn smaak geen meerwaarde. Voor de liefhebber van 'echt' is die zelfgekozen dood waarschijnlijk wel een pre. Achteraf gezien heb ik zijn oeuvre veel te zonnig ingeschat. 

466. De hoed van Bob Dylan en John Phillips

In 1976 kon zo'n hoed als van John Phillips (1970 -the mama's and the papa's-) echt niet meer...

1976

1970

465. A real estate novellist

Een desillusie rijker: 'Paul is a real estate novellist' in het lied 'The Piano Man' van Billy Joel gaat niet over een makelaar die verkoopproza schrijft ('met behoud van originele stijlkenmerken', 'gunstig gelegen tov brievenbus' maar over een makelaar die al jaren met een boek bezig is maar door veelvuldig cafébezoek niet erg opschiet.

464. Chris Elliott?

Een Amerikaanse blogger vraagt zich af of het hier om de acteur Chris Elliott gaat. Wij denken van niet. 

463. Verstoppertje in de kunst

Sigurdur Gudmundsson 'Event' 1975 

Mike Kelley  'Joseph Supplicates' (detail) 2004-2005

462. Lelijkste schilderij....

De eerste afbeelding die Google op het zoekwoord 'lelijkste schilderij' vandaag toont is deze. Een woordvoerder (4 HAVO) van groepje leerlingen schreef: 

'We moesten naar het museum en we konden kiezen uit een aantal musea. Wij hebben gekozen voor het Mauritshuis, dat leek ons wel een leuk museum. Maar we gingen vooral naar dit museum, omdat het niet ver reizen was, aangezien we hierna ook nog naar de rechtbank moesten. We waren vrij snel door het museum heen gelopen. De schilderijen waren heel afwisselend, het schilderij was heel mooi of juist heel lelijk. Het is maar net waar je van houdt.'  

Na een tijdje rondlopen kwamen we een aantal hele lelijke schilderijen tegen, maar dit was toch echt de lelijkste...De schilder is Jacob Backer, de naam van het schilderij is: Jonge vrouw met waaier, 1608/9-1651.

                                         

461. Zero fan

460. Twee 'thrift store' kopiepoezen

Ontdekking van onze Amerikaanse collega's