Over het leven van Mike Kelly (nu een overzichtstentoonstelling in SM Amsterdam) valt niets te voorspellen: hij is dood. Hij zat in de band Destroy all Monsters (psychedelische punkrock met Sun Ra invloeden) met o.a. Jim Shaw (ja, die van de aan Museum Anonymus verwante schilderijencollectie 'Thrift Sore Paintings' nu te zien in Newcastle) Maar over de kunst waarvan hij een voorman is geweest wel: het sterk autobiografische/therapeutische genre waarvan de wieg in Californië stond, is op z'n retour en zal plaatsmaken voor een periode waarin kunstenaars niet alle aandacht voor zichzelf opeisen want zo'n prettig is dat niet.
Mike Kelley 'Memory Ware Flat' 2000
Ziet de nieuwe kunst er dan ook anders uit? Neen! Dat hoeft niet. Aardig is dat Kelley's collage's/assemblages lijken op wat de Nieuwe Realisten maakten in de jaren zestig (Arman, Spoerri, Henderikse) veertig jaar eerder maar met geheel andere bedoelingen. Zelfde werk, andere strekking. Dat Kelley een eind aan zijn leven heeft gemaakt geeft zijn werk, naar mijn smaak geen meerwaarde. Voor de liefhebber van 'echt' is die zelfgekozen dood waarschijnlijk wel een pre. Achteraf gezien heb ik zijn oeuvre veel te zonnig ingeschat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten